நட்சத்திரத்தின் ஒளியைப் போல
ஒளிரும் அந்த ஒற்றைச் சொல்லில்
புதைந்து போகா பல நினைவுகள்
உயிர் பெறுகிறது …

தென்னையும் வாழையும்
அப்பன் ஆத்தாவாய்
உறவு சொல்லி நிற்கையிலும்
நிச்சயமற்றுப் போன நிகழ்காலம்
கனவு வெளிக்குள்
கேள்விகுறியாய் அலைகிறது …

நாகரீகங்களுக்கிடையேயான மோதலில்
நலிந்து போன இடுப்பில் இருந்து
நழுவுகிறது காற்சட்டை
பின்னர் அதுவே
நாகரீகமாகவும் மாறுகிறது …

எனக்குள் ஒளிந்து போன என்னை
சுமந்து சுமந்து வலி எடுத்து
இறக்கி வைக்க அல்லது
புதைத்து விட
அந்த ஒற்றைச் சொல்லுக்காய்
காத்துக் கிடக்கிறது மனது …

இரத்த வாடை வீசிய
மணற் பரப்பெங்கும்
பூமணம் வீச
வரலாறு எழுதிக் கொள்ளும்
அந்த ஒற்றைச் சொல்லே
பரிபூரண கவிதையாய் மலர
நான் முத்தமிட்டுக்கொள்வேன்
என் மண்ணை …

08-08-06