பிரசவமனை.
என்னவள் ஒரு மகனைப்
பெறுவதற்காக அவளை
நான் அழைத்து வந்திருந்தேன்.

பெயர் ஒன்றும் தேர்ந்தாகிவிட்டது.
இன்று காலை நடக்கலாம் எனப்
பிரதான மருத்துவத்தாதி கூறியிருந்தாள்.

துணைவன்கள் மட்டும்
அமனுமதிக்கப்படும் எல்லைக்குள் நான்.
கர்ப்பிணிகளின் கருவின்
இருளுக்குள்வாழும் சிசுக்களின்
இதயத்துடிப்பொலிகளை விசாலப்படுத்தும்
இலத்திரனியல் இயந்திரங்களின் ஒலி.

லப் டப் லப் டப் லப் டப்
லப் டப் லப் டப் லப் டப்...

பிரசவமனையின் இப்பிரதேசத்துள்
பிசகாமல் ஒலிக்கும் பிரபஞ்சத்தின்  ஓசை.

துடிக்கும் என்னவளின்
பகீரத முனைவுகள்.

அயலறைகளிலிருந்து ஓய்வற்று
வந்து கொண்டேயிருக்கும்

லப் டப் லப் டப் லப் டப்
லப் டப் லப் டப் லப் டப்...

ஊமையான ஒரு அவல ஒலி.
பின் குழந்தையின் வீரிடல்.
ஒளியுள் வீழ்ந்த மகனின் ஓலம்.

கடிகாரத்தைப் பார்க்கிறேன்.
அது ஒடாமல் நிற்கிறது.

கலவியொன்றிற்குப் பின்
அறையினுள் கவியும்
கவலையின் நிறத்தை
எடுத்துக்கொள்கிறது
இருத்தலின் தொடர்ச்சி.